Tanbur

–Merhum Üstad Tanbûrî İzzeddin Ökte’nin aziz ruhlarına ithafen–

gökyüzünden aleme
gayesizce süzülen
yağmur damlalarının
gözleriyle bakınca
sandım ki nerden gelip
nereye gittiğimin
hiç bir önemi yoktu
ta ki sesini duyup
bir ruha kavuşunca…

Susmam gerekirken

Toprağın bir kokusu olduğunu
Yağmur yağdıktan sonra anlıyor insan
Ve gökyüzünün birden çok rengi doyurduğunu
Kimbilir, bu yüzdendir ağladığım…
Şefaat bekleyen kürk avcıları
Gözleri sarı sarı parlayan, sonra hafif yeşil,ağır amerikan
Başında modanın zirvesinden bir türban
Lüzumu yok amelin, imanın ki uzun sakallı kefil
Parasıyla değil mi mirim! O da ödenir!
İşte ufak ufak, böyle böyle
Ölümü ellerinizle taşıdınız muhitime.
Dualarım lahitim oldu
Taş kesildiler anlayacağınız
Daha fazla dayanamayıp
Ölmeden giriverdim içine.
Taş ne anlar şimdi halimden Ya Resul!
Ne için ağlayacağım?
Toprağın bir kokusu olduğunu,
Ve gökyüzünün yedi ayrı rengi…
Kahretsin! Biliyorum!
Davullar, davulcular ve onun dengi…
Ağlamasam da olur ya, görünsün yücelerden…
Yine de kabullenip kaderi
Sorguçlarımın beyaz saçlarına bakarak
Küskün hayaller gemisinde bir yelken niyetine
Sonradan rüya adını verdiğim yalanlar söyledim.
Taze ayrılıktan kotarılmış nefretle
Kâh ağladım, sonra yine aynı.
Yalnızsan, ve kar yağıyorsa şehrine
Kime sarılsan çare olmaz anlattı gece.
Ne ümitlerle çırpmıştı kanatlarını sabaha
Rüyalarımın ankası..
Kimbilir ne hayallerle
Vadesi yetmedi.
Besmeleyle başlaması her işe, ve buna da
Hiç bir fayda etmedi.
Kahretsin! Biliyorum!
Renklerim gökkuşağı olmazlar.
Ebediyyete kadar ağlasa gözlerim
Renkli dünyanı doyuramazlar
Karanlık ve küflüler çoğu zaman
Ve biraz da muzip
En güzel yaptıkları şey
kan kırmızıya boyamaktır beyazı
adına hayat demek de
kaybedenlerin masalı…
Sonra başa sarık
Yanına biraz evliya sakalı
Ya da yeşil hisseler kıssalardan
Nihayetinde keskinleşir kutuplar
A’dan Z’ye karşılıksız mektuplar…
Bir hayat da bana çizer misiniz?
Cennet satan hastalık hastaları!